Mijn dank is groot, beste Job! Ja, ik ben ergens rond mijn 18e begonnen met roken, en intussen staat de teller op 55. Tussendoor ben ik vaker gestopt, een keer zelfs zeven jaar lang. Maar de laatste tijd begon ik kortademig te worden, trap lopen viel me steeds zwaarder.
Nu ik gestopt ben valt me op, dat ik wel meer lucht krijg, maar de kortademigheid blijft. Eigen schuld, dikke bult, toch?!
Het maffe is – Allan Carr wees daar al op – dat iedere roker denkt, dat hij niet ziek zal worden, geen longkanker zal krijgen, en zijn rikketik overal tegen kan.
De anderen, die worden zwak, ziek en misselijk en sterven een ellendige dood.
Maar de roker zelf, nee, die is boven alle wetten van de geneeskunst verheven.
Dat is een heel onbewust proces. Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het kan zijn om gewoon te beseffen, dat je jezelf van het leven zit te beroven door te roken. Feitelijk ben je een junk, die zichzelf van alles wijsmaakt om door te kunnen gaan met zijn verslaving. Alle argumenten zijn toegestaan in de ogen van de junk, behalve die dat het beter is om te stoppen, en dat dan ook te doen en te blijven doen!
Ik ben gestopt zonder enig hulpmiddel, en in één keer. Indachtig de les van Allan Carr: als je stopt, doe het dan volledig. Stoppen betekent dus: NOOIT meer een sigaret of sigaar of joint aanraken. Doe je dat toch, dan begin je weer met roken, onvermijdelijk.
En, ook volgens Carr en mijn eigen ervaring: als je stopt, doe het dan op eigen kracht, zonder hulpmiddelen. Dat werkt het beste, heb ik ervaren. Die hulpmiddelen geven je immers toch het gevoel, dat je het alleen niet afkunt. Onzin! Je kunt het goed alleen!
Voor mij draait alles om dit besef: ik ben gestopt – ik ben VRIJ, niet langer verSLAAFd!
En ik slaap veel beter!
