Als gevolg daarvan huiver ik bij de gedachte iemand tegen zijn zin te moeten reanimeren. Daarom slaat bij mij dan ook steeds weer de twijfel toe, dat conflict tussen denken en voelen. Ik ben genegen iemand te laten, die niet wil worden gereanimeerd. Want je kunt wel denken: ach, als die dat niet wil, neemt die me dat maar kwalijk, ik heb mijn best gedaan – zo simpel werkt dat niet. Je kunt er behoorlijk door in de put raken, zo van: wat heb ik iemand aangedaan. Zeker als die iemand er dan echt slecht aan toe is, de rest van zijn leven.
Rationeel krijg ik het allemaal best op een rijtje. Geen probleem. Ik ben het volledig met je eens, Job, die man was gemeen, en wilde mij nog een extra schop na geven. Om er uit te komen ben ik zelfs naar lezingen van de universiteit Maastricht geweest over suicide. Daaruit bleek dat bijna 100 procent van de mensen die suicide plegen, dat doen om anderen een schuldgevoel te geven, uit wraak, uit haat, noem maar op. Hoe spectaculairder de zelfdoding (bijvoorbeeld voor trein springen, honderden passagiers moeten uren wachten, veel aandacht dus over de dood heen), hoe meer de persoon in kwestie met haat en wraakgevoelens vervuld was. Dat bleek uit onderzoek door de universiteit. Maar die wetenschap helpt niet echt.
Kortom: vandaar mijn vraag, eerder door Sjarel al aan Jan gesteld. Wat doet de stichting aan nazorg voor mensen die na een ,,ongewenste” reanimatie met hevige schuldgevoelens blijven zitten. Het is één, om reanimeren te bevorderen (terecht overigens). Maar aan de medaille zit een duistere keerzijde, die wordt wel eens vergeten.
