Ik ben dus ook een stressende hartpatient, maar wat mij in het verleden overkwam in het ziekenhuis, maakte het nog veel erger.
Ik heb geen leuke jeugd gehad en slikte al heel jong anti depresiva. Toen ik in 1995 een zwaar infarct kreeg en in 1996 werd geopareerd, kreeg ik ook te maken met een psychiater die mij voorstelde, om aan een proef mee te doen met nieuwe medicatie en kon dus ook een placebo krijgen. Omdat ik twijfelde, vroeg ik bedenktijd, want ik wilde behandeld worden en niet het risico lopen met een proef alleen maar verder achterop tekomen. Toen ik weer terug was in het streekziekenhuis, werd ik weer benaderd door die psychiater en zei ik te gaan voor bestaande medicatie en niet met de test mee te doen.
En schrik niet, men begon te drijgen, als ik niet mee deed, moest ik niet gek opkijken, als ik niet lang meer leefde en dat was dan mijn eigen schuld.
Een verpleegkundige trof mij in tranen en toen ik vertelde, wat er was gebeurd, haalde zij mijn cardioloog erbij, die vreselijk kwaad was op die psychiater. Hij heeft hem opgebeld en ik heb er nooit meer iets van gehoord, maar heb wel een hele tijd een schuld gevoel gehad.
Het heeft mijn zelfvertrouwen er niet beter op gemaakt. De stress zal altijd wel een onderdeel van mijn leven blijven, al kan ik er tegenwoordig wel beter mee omgaan.
