Re:Aan mijn lijf geen polonaise

[ma_ti]

Ik heb mijn vorige reactie (ik was gast) gisteren nogal haastig gepost dus bij deze even wat verduidelijking die hier en daar denk ik wel wenselijk is:

Eerst dus mijn punt dat ik niet het idee heb dat Z. achterstevoren beargumenteert, cirkelredeneert of iets in die trant. Ik kan me voorstellen dat dat wel zo lijkt omdat hij volgens mij twee vershillende punten maakt in een ‘betoog’. Als eerste zegt hij (dat maak ik eruit op althans): of de ziel nou wel of niet meegetransplanteerd wordt staat los van de keuze van orgaandonatie. In situatie A niet omdat de ziel uberhaupt niet meegaat, en in situatie B niet omdat de medetransplantatie van de ziel niet per definitie verbonden is aan de keuze het wel of niet te doen. Persoonlijk deel ik deze mening. Daarmee wil ik zeker niet zover gaan te zeggen dat het ongeldig is voor mensen persoonlijk om deze veronderstelde meetransplantatie van de ziel in zwaardere of lichtere mate mee te laten wegen in de keuze een bepaalde positie in te laten nemen wat betreft het punt van orgaandonatie. Ik zie zelf echter geen reden om het 1 op 1 als immer geldend argument voor eenieder te zien om tegen orgaantransplantatie te zijn. Het brengt in eerste instantie al een heel hoop andere vragen met zich mee. Oa. betreffende leven na de dood, de gevolgen van fragmentarisatie van de ziel, en of deze gevolgen universeel of persoonlijk zijn (als kind van het postmoderne tijdperk heb ik soms al het idee dat als ik een ziel heb, deze sowieso al gefragmentariseerred moet zijn) etc.. Allemaal vragen waarover ik persoonlijk op zijn hoogst vermoedens kan hebben die ik kan staven noch weerleggen, waarmee ik niet wil zeggen dat ze daarmee minder geldig of belangrijk zijn, maar wel minder controleerbaar en daarmee voor mij geen zekerheden (voor zover er al zekerheden zijn natuurlijk).

Ook denk ik dat er een verschil zit tussen ziggurats betoog en de dogma’s van de kerk.
Handelen en meningsvorming ontlenen aan een ethische kern doet iedereen, ook socialisten, liberalen, modernisten, popstmodernisten (al zijn die natuurlijk weer een gevalletje apart :)), conservatieven, kapitalisten, groenen, facisten etc.. De een zal wel vaker in zowel situatie A als B een positie innemen die zich onderscheidt vand e ander. De cirkelredenatie van de dogma’s van de kerk (en tal van andere uitingen van geinstitutionaliseerde religie) zit em in de wijze waarop dingen verklaard worden door dezelfde ethische kern die hun handelen bepaalt. Op die wijze staat zijn beargumenteerde omnipotentie niet in de weg van het weigeren in te grijpen in het geval van onrecht en kan hij toch persoonlijk ingrijpen in het verloop van een voetbalwedstrijd. Maar goed, ik wijk wat af van het onderwerp.

De opmerking betreffende de mogelijkheid dat de veranderingen in de persoonlijkheid van een persoon na een transplantie meer oorzaken kan hebben dan de meetransplantatie van de ziel is geen argument ter ondersteuning van de eerste opmerking, maar (zoals ik het lees althans) kritiek op de vooronderstelling dat deze per definitie veroorzaakt door de meetransplantatie van de ziel. De mogelijkheid van de smaenstelling van het bloed of de hormoonhuishouding zijn samen met de mogelijke meetransplantatie van de ziel slechts drie van de volgens mij nog wel meer mogelijke verklaringen. Ik denk bijvoorbeeld dat we met zijn allen ook nog de mogelijkheid overslaan van een puur psychologische verklaring. Wellicht is een orgaantransplantatie wel een meer traumatische ervaring dan we op het eerste gezicht denken. De operatie op zichzelf bijvoorbeeld, maar wellicht is het ‘idee’ van het hebben van een orgaan van een ander in je lichaam voor veel mensen op zichzelf ook al genoeg om een persoonlijkheidsverandering te veroorzaken. Of wellicht gevoelens van ‘de dood in de ogen kijken’ die onderdrukt zijn voor geruime tijd (ik hoor wel vaker van mensen die redelijk zeker weten binnen een bepaalde tijd te sterven juist bzig te willen zijn met genieten van het leven voor de resterende tijd), die naar boven kunnen komen nu het ‘directe gevaar gemeden is’. Dit legio aan mogelijkheden maakt natuurlijk niet de mogelijkheid van een mogelijke zielmeetransplantatie minder geldig, noch sluit het het per definitie uit (wellicht zijn ALLE bovenstaande verklaringen inclusief de zielmedetransplantatie waar en dragen ze ieder cumulatief bij aan de verandering in iemands persoonlijkheid). Het biedt wel alternatieven om de persoonlijkheidsverandering te verklaren en zorgt dat elke mogelijke oorzaak op meer moet stoelen dan slechts het gevolg (lees: persoonlijkheidsverandering) op zichzelf. Die zijn er overigens vast te vinden, voor elke mogelijke oorzaak, wat me brengt bij het punt dat ik persoonlijk denk dat dit voor ieder een vermoeden blijft, ook al denkt die het zeker te weten.

Maar allee, ik ben alweer veel te uitgebreid aan het posten. Ik zit persoonlijk met een heel andere kwestie. Daar ik voor mijzelf vooralsnog (kan altiujd veranderen) van het vermoeden uitga dat als ik al een ziel heb, deze losstaat van mijn lichaam, vraag ik mij af of het zin heeft mijn lichaam ter beschikking van de wetenschap te stellen. Heeft de wetenschap nog iets aan lichamen zoal tegenwoordig, en zoja in welke mate. Of kan ik toch beter iemand blijmaken met organen? Of kan het bijv. allebei: eerst de bruikbare organen aan behoevende individuen geven en dan de rest aan de wetenschap doneren, en hebben die nog iets aan die rest? Wie weet hier meer van (meer dan ik iig)?