Het is tien over 8 s’ochtends als de ogen van mijn buurjongen door het keukenraam
kijken met een blik van angst. Hij woont 4 huizen verder en zegt, we denken
dat papa dood is kan jij hem redden.. In een reflex stuur ik mijn eigen twee
jongens achter de TV, roep naar mijn buurjongen laat mama 112 bellen en ren
achter hem aan. Ik ben EHBO-er dus dit moet ik kunnen. Eenmaal bij de deur
aangekomen krijg ik een paniekaanval en spookt de zin van de examinator door
mijn hoofd, Als je een situatie niet aankan, moet je er niet aan beginnen,
en ik ren terug naar huis. Thuis staat mijn oudste (9) in de deuropening
met mijn EHBOkoffer en zegt… hier mam, die ben je vergeten he? de blik
van mijn kind raakt me en ik zet het op een lopen opnieuw naar mijn buurman
toe. Dit alles duurt nog geen 25 seconden. Ik ren de trap op naar boven en
daar ligt mijn buurman onder de douche, bewegingloos.. zonder een teken van leven. Zijn vrouw is aan de lijn met de centralist, neem de telefoon over en geef door wat de status van het “slachtoffer” is. Samen met zijn vrouw leg ik hem goed, jongens wat
is dat zwaar. Ik stuur mijn buurvrouw naar beneden, naar haar kinderen. Nu
gaat het beginnen heb ik nog een seconde gedacht, en ik start… he? er komt
met beademen lucht tegen mijn gezicht.. oh ik vergeet zijn neus dicht te
houden. Shit denk ik nog, en beadem nog twee keer en nu goed. 30 borstompressies
en beademen. Ik ga door en door en door tot dat ik na 4 minuten tot de conclusie
kom dat ik een bekende aan het reanimeren ben. Ik zit vol met adrinaline
maar de tranen stromen mij over het gezicht.. Af en toe pak ik de centraliste
weer op, ik heb de telefoon op het fonteintje gegelegd en vraag in godsnaam
waar de ambulances blijven. Zij blijft rustig, geeft advies en zegt dat ik het goed doe. En als ik beademen eng vind ik dat achterwege mag laten. Ik vraag me af of ze gek is geworden en blijft beademen. Ze zegt dat de ambulances in de buurt zijn… Niet dichtbij genoeg naar mijn doen, maar ga door, ik ben kapot en na 13 minuten aanrijtijd zijn ze daar eindelijk… het voelt als een verlossing.. maar ook als falen.. ik moet hem overgeven aan de ambulancebroeders.. Letterlijk zei ik, hij is voor jullie… ik kan niet meer… Ik moet naar mijn eigen kinderen. Verslagen loop ik de trap af met elke treden wordt mijn gemoed zwaarder… ik heb gevochten voor wat ik waard was…. maar het was
niet genoeg… ik heb hem nog niet terug gehaald… ik loop de woonkamer binnen waarin de buurvrouw en haar 4 kinderen mij aankijken met een blik vol hoop.. ik weet niet wat ik moet zeggen… de kinderen stellen vragen…is het gelukt… hoe is het met papa… leeft hij nog? Jongens zeg ik…Ik weet het niet, maar ik wil niet liegen en zeg tegen ze… het ziet er niet goed uit… ik huil met ze mee… het gevoel van verslagenheid overheerst.
Ze kwamen mij halen omdat het dan goed zou komen…. maar dat komt het niet…
De ambulancemedewerkers gaan tot het gaatje… halen er alles uit wat er in zit, maar helaas we waren allemaal te laat… Mijn buurman is er niet meer..
Ook al zijn er weinig positieve dingen te zeggen over een reanimatie die niet goed afloopt, ik kan je dit vertellen… als het eerste verdriet gezakt is.. ben ik toch blij dat ik iets heb kunnen doen. Als op dezelfde ochtend mijn buurjongen voor de deur had gestaan en ik had niet kunnen reanimeren, dan was het waarschijnlijk nog erger geweest… dan had ik hulpeloos toe moeten kijken, nu heb ik gevochten voor wat het waard was, en het had ook goed af kunnen lopen. Ik heb nooit getwijfeld of ik het zou kunnen, maar weet nu zeker dat ik het kan. Ik raad iedereen aan om in ieder geval te zorgen dat je niet hulpeloos bent in dit geval en vraag eens bij de plaatselijke
EHBO naar een reanimatiecursus. Je kan er levens mee redden..
.
