Mijn verhaal gaat met name over de ziekenhuisopname omdat ik daar het meest tegenop zag. Hopelijk dat mensen die nog voor het grote moment van de operatie staan iets aan mijn verhaal hebben. Voor mijzelf helpt het opschrijven van het verhaal trouwens ook met de mentale revalidatie.

Mijn verhaal heb ik al eerder op het forum geplaatst, maar de kans is groot dat het niet goed te vinden is voor mede-patiënten en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Mijn verhaal gaat met name over de ziekenhuisopname omdat ik daar het meest tegenop zag. Hopelijk dat mensen die nog voor het grote moment van de operatie staan iets aan mijn verhaal hebben. Voor mijzelf helpt het opschrijven van het verhaal trouwens ook met de mentale revalidatie.

Op 25 november 2014 heb ik een mitralisklep plastiek (reparatie) ondergaan in Leiden, in het LUMC. Zo'n 8 weken daarvoor was bij een routine-onderzoek door de longarts (ik heb astma) een ruisje ontdekt. Na een hartecho kreeg ik, voor mij zeer onverwacht, het bericht dat ik een ernstige lekkage van de mitralisklep had en dat ik op korte termijn geopereerd zou moeten worden. De eerste twee weken waren een soort roes waarin ik alleen maar kon denken aan de mogelijkheid dat ik dood zou gaan en mijn vrouw en kinderen achter zou moeten laten. Dat blijkt later de meest zware periode te zijn geweest voor mij. Bijzonder is het om te zien hoe flexibel de mens is en je uiteindelijk deze situatie ook weer accepteert.

Ik moest mij op een maandagmiddag melden en zou dinsdagochtend geopereerd worden. Na allerlei standaard onderzoeken, bloed afname en scheren, was het wachten tot het moment om te gaan slapen. Gelukkig kreeg ik een pilletje om rustig te worden en te slapen. 's ochtends werd ik vroeg wakker gemaakt en kreeg ik nog zo'n pilletje (dubbele dosis). Het enige dat ik mij nog kan herinneren is dat ik heel rustig in de 'holding' lag te wachten totdat de anesthesist mij op kwam halen en dat ik in de OK een paar infusen kreeg (waar ik niet van merkte).

De operatie ging redelijk voorspoedig, maar duurde uiteindelijk bijna 9 uur. Ondanks dat ik het geluk had om door de beste specialisten op dit gebied te worden geholpen (Prof Dr Klautz en Dr Palmen), bleek het een gecompliceerde operatie doordat er weinig klepweefsel was 'om mee te werken'. Halverwege bleek er nog een kleine lekkage te zijn waardoor ik voor de 2e keer aan de hart-longmachine moest worden gekoppeld en weer moest worden opengemaakt. Ook hebben ze nog een ring gelegd om de Tricuspidalisklep. Misschien overbodig om te vermelden, maar daar heb ik absoluut niets van gemerkt; voor mijn familie was het wachten vele malen erger.

Om ongeveer 17.30 werd ik naar de IC gebracht en vanaf 20.30 werd ik langzaam uit de narcose gehaald. Een half uur later werd de tube eruit gehaald, maar daar heb ik helemaal niets van gemerkt. Ook alle infusen, drains en sondes deden me vrij weinig. Wel had ik een enorme dorst en op verzoek kreeg ik wat ijsblokjes, maar moest direct overgeven als ik een slok nam van het ijswater. Eigenlijk deed me dat ook helemaal niets, want ik wilde gewoon drinken!

De volgende ochtend (woensdag) was ik voldoende helder om rond 7u telefonisch met mijn vrouw te spreken. Een paar uur later werden de drains eruit gehaald en rond het middaguur ging ik al naar de verpleegafdeling. Nog steeds had ik overal infusen (handen en hals), maar in de loop van de dagen gingen die er al vrij snel uit. De 2e dag (donderdag, de operatiedag wordt 'dag 0' genoemd) kon ik zelf al uit bed naar de wc en mij bij een wasbak wassen en wat rondlopen. Weer twee dagen laten kon ik douchen en had ik alleen maar een infuus in mijn hand over die erin bleef 'voor het geval dat'.

Precies een week later mocht ik naar huis. Wat mij in de eerste 2 weken thuis is opgevallen is dat het herstel vrij langzaam gaat, trappenlopen heel vermoeiend is en in mijn geval de pijn soms erg heftig kan zijn. Dat laatste moet ik wel nuanceren, want mijn 'collega' patiënten in het ziekenhuis hadden hier juist weer vrijwel geen last van. Het verschilt dus per persoon en daarom krijg je ook pijnstillers mee. Over een paar dagen heb ik een afspraak met de cardioloog en hopelijk kunnen we het dan hebben over de verdere revalidatie.

Ik ben er nog lang niet, maar al met al vind ik mijzelf een goed voorbeeld van hoe goed je van een dergelijke zware operatie kan herstellen. Je moet het zeker niet onderschatten, maar het is vooral een technische operatie. Ik besef dat het voor iedereen verschilt, maar in mijn geval had ik bijvoorbeeld maar echt 2 dagen na de operatie nog last van de narcose en de pijnstillers (methadon) waardoor ik in een soort roes leefde.

Nog een paar tips:
- houdt voor jezelf een soort dagboekje bij zodat je ongeveer weet wanneer er wat gebeurde, dat heeft mij goed geholpen bij de verwerking. Laat iemand de periode vanaf de operatiedag bijhouden zodat je ook dat later kan nalezen.
- probeer jezelf er in het ziekenhuis echt toe te zetten om snel uit bed te komen (als het kan natuurlijk), want dat was voor mij het moment waarop ik echt van 'bedlegerige' patient naar revaliderende patiënt ging.
- probeer alvast dingen te plannen voor na de operatie (vakantie, weekendje weg, concert) zodat je iets hebt om je op de focussen na de operatie. De operatie is niet het einde, maar het begin!

Mocht je vragen hebben, waarover dan ook, stel ze gerust.